Nieuwe dingen

Zo, daar zit ik dan. In het ijzeren schommeltje in de woonkamer. Klaar met koken en de was en eindelijk tijd om een blog te schrijven. Daarnaast is het zondag, dat is de ultieme tijd om de digitale pen ter hand te nemen.  Want op deze dag is mijn werkweek nog niet begonnen, of eerlijker gezegd, heb ik die nog niet laten beginnen. (Vanaf aankomende zondag zal ik waarschijnlijk om deze tijd op de universiteit verwacht worden.) … Zo, even een kussentje in mijn rug gestopt, dat ijzer is stevig, maar hard en genadeloos. Zoals sommigen misschien allang doorhebben, schrijf ik liefst een allegaartje van vanalles en nog wat. Ik blijf nog altijd uitkijken naar een goed thema om een volledige blog post mee te vullen en een Q&A blog post met vragen van jullie en antwoorden lijkt me ook leuk. (Stuur je vragen in door te reageren onder één van mijn verhalen.) Deze keer wat ditjes en datjes van de eerste weken.

Bekend en toch veel nieuws zou een goede subtitel kunnen zijn voor deze blog post. Omdat ik al vier keer meerdere weken in Nepal ‘gewoond’ heb, is al veel bekend. Afgelopen week mocht ik een stukje meedoen met de introductieweken voor nieuwe medewerkers van de internationale school. Het bleek dat de meeste culturele onderdelen van het programma voor mij overbodig zijn. De beginnerslessen in de taal heb ik ook niet nodig, want tot mijn grote verrassing spreek ik meteen na aankomst veel Nepalees. Het leren gaat erg snel door te blijven vragen en benoemen. Bij mij thuis willen ze graag Engels leren, dus we wisselen uit. (Voor zover ik al die dingen in het Engels weet…)

Veel is me dus al bekend qua cultuur en taal. Toch heb ik in de afgelopen twee weken al veel nieuwe dingen geleerd. Behalve veel Nepalese woorden en beginnend lezen en schrijven heb ik ook wat kookkunsten afgekeken. Vandaag heb ik mijn eerste ‘tarkari’ (let. groenten) gekookt. Ik houd absoluut van afkijken en dan zelf uitproberen. Toen ik vanmiddag alleen thuis was en eten moest maken voor mijzelf greep ik mijn kans. En het is goed gelukt, al zeg ik het zelf, maar ook volgens m’n zussen die later thuis kwamen.

Iets anders wat ik geleerd heb is dat je bij de kleding handwas ook je voet kunt gebruiken. Lekker de kleding stampen in het sop of het spoelwater in een emmer. Werkt uitstekend. (Wel eerst je voet wassen natuurlijk.) Ik heb m’n kleding lekker buiten te drogen gehangen. Onder het dak onder de overkapping waar de watertank op staat. Daar regent het niet nat en hoef ik me geen zorgen te maken over op tijd binnenhalen voor de regen. Er zijn trouwens mensen hier die hun gewassen goed gewoon buiten ophangen, zelfs in de regen. Het droogt vanzelf een keer is het idee.

Je zult het haast niet geloven, maar drinkwater tappen uit de kraan in je keuken is mogelijk, ook al zit je in Nepal. Ons water komt zo uit de bronnen uit de heuvels verderop. We koken het wel eerst voordat we het gebruiken voor consumptie. Vandaar dat mijn Nepalese moeder (vanaf hier ‘aama’) me altijd op het hart drukt dat ik echt alleen gekookt water moet drinken. Iedere keer als ik ergens anders blijf logeren wordt me dat ingeprent. Nu hoef ik mij geen zorgen te maken want in de stad drinkt iedereen bronwater dat ze in grote kannen uit de winkel halen. Het water uit de kraan moet in de stad gekocht worden en gebracht door een tankwagen. Dit water wordt gebruikt voor het wassen van kleding, vaat en lichaam. De meeste huizen hebben een watertank op het dak waarvandaan het water naar alle kranen in huis geleid wordt. Automatische druk zo van bovenaf. Het water in de tank pompen kost meer moeite. Als je herrie hoort, weet je dat de watertank bijgevuld wordt.

Afwassen gaat hier anders dan in Nederland. Dat wist ik allang. Ik houd van het inzepen, afspoelen (gewoon met koud water) en wegzetten om te drogen. In Nederland wordt de handafwas meestal met zijn tweeën gedaan. Eén wast, één droogt. Hier doet iedereen het alleen. De vaat hoeft niet afgedroogd te worden, dus ik nam tot een paar dagen geleden aan dat helpen met de vaat niet mogelijk is. (Niet aanbieden als je te gast bent, dat is onbeleefd, maar als je ergens thuis bent, ofwel als deel van de familie wordt gezien, mag je de vaat doen. Alhoewel ik daar nog steeds wel iets moeite in moet steken hier want aama vindt het niet nodig dat ik afwas.) Om een lang verhaal kort te maken: in het Missie Centrum deed ik de vaat en werd ik geholpen door een meisje die alle vaat begon te schrobben en in te zepen. Voor mij zat er niets anders op dan alles af te spoelen. Zo kwam ik erachter dat het wel degelijk mogelijk is om met z’n tweeën af te wassen.

Natuurlijk zijn er nog veel meer pietluttige dingen die ik heb geleerd in de afgelopen weken. Dat ook een hard matras kan zorgen voor een betere nachtrust bijvoorbeeld. (Ik had tot voor kort alleen een soort bovendek meteen op de bedplank.) En dat het een kwestie van de juiste contacten is om dingen voor elkaar te krijgen. (Mijn fiets ga ik kopen van een buitenlands echtpaar. De tip kreeg ik van mijn collega Cynthia die vrienden met hen is en zelf ook een fiets van hen had overgenomen.) Maar het belangrijkste is toch wel de ontdekking dat het inderdaad tijd kost om te acclimatiseren. Dit wist ik al, maar heb ik nu aan den lijve ondervonden. Het zal ook wel aan dat matras (beter gezegd, geen matras) gelegen hebben, maar het kostte wat extra rust en zelfs een dagje koorts om te acclimatiseren. Ik liep de laatste tijd erg veel, daar zal het ook wel aan liggen. Daar wordt je goed moe van. Vandaag kan ik geld opnemen en mijn fiets ophalen, dan heb ik wat meer bewegingsvrijheid.

Om het mooie verhaal af te sluiten: waar ik achter ben gekomen is dat ergens definitief wonen echt anders is dan een tijdelijk (kort) verblijf. (Dat zit vooral tussen de oren, moeilijk uit te leggen waar dat precies op vastzit.) Alles wat ik heb, deel ik nu met mijn Nepalese familie, er is niets dat ik weer mee terug neem naar Nederland. Mijn koffer zit volgepakt met een beetje winterkleding van mij en een heleboel van aama. Ik heb totaal geen haast om vrienden te bezoeken, want daarvoor is alle tijd. Ik durf nu echt gebruik te maken van alle faciliteiten van het huis, terwijl ik me eerder toch meer een gast voelde. Ook al wilde ik niet aan dat idee toen ik hier een jaar geleden drie weken verbleef. Je kunt van alles wensen en in je hoofd bedenken hoe het moet zijn en hoe je behandeld en gezien wilt worden, maar de werkelijkheid geeft toch echt de doorslag. Als je hier een paar maanden verblijft, ben je een gast, maar als je hier permanent woont, dan hoor je hier. Als je als buitenlander rondfietst in Kathmandu denken de mensen dat je er woont, terwijl als je loopt en de bus neemt je misschien maar tijdelijk verblijft. Pak je een taxi dan ben je sowieso een toerist. Op zich logische aannames toch? Of deze aannames kloppen weet ik niet, maar kijk me niet aan op een hele of halve waarheid. In de cultuur hier draait het niet zozeer om de waarheid, maar goede relaties en daarvoor is een extra mooi verhaal goed geschikt, half waar of niet.

Nou, dat was dan weer een mooi allegaartje. En dan heb ik nog niet eens vertelt van mijn nieuwste ervaring van pittige rijst in je neus nadat iemand je liet lachen terwijl je at. Zie dat er maar weer uit te krijgen…

Wist je trouwens dat de ambulances hier het woord AMBULANCE in spiegelbeeld op de voorruit hebben staan? Misschien helpt dat de andere weggebruikers om het correct waar te nemen in hun spiegels.

En wist je dat er vandaag de dag overal in Kathmandu aan de weg gewerkt wordt? En echt overal tegelijk? Ze werken maar op een paar plekken, maar overal ligt het open. Lekker stoffig…

Gebedspunten

-Dank voor het nieuwe projectteam dat is gestart voor de herziening van de zondagsschoolboeken. Dit is nu een officieel project en we gaan gebruik maken van heel veel Nepalese en Engelstalige vrijwilligers om te werken aan de herziening van alle boeken in beide talen. Geweldig dat het werk niet meer alleen op Cynthia’s en mijn schouders rust.

-Bid dat ik op tijd mijn studievisum zal krijgen, mijn toeristenvisum verloopt op 12 augustus.

-Bid dat de Nederlandse overheid (DUO) mij studiefinanciering (lening) toekent. De aanvraag is in behandeling.