Getrouwd... Dus geen reisverhaal?

Het is al bijna 5 maanden geleden dat ik wat op deze blog postte. En dat was amper een (reis)verhaal te noemen. Ik herinner me dat ik het laatste verhaal dat ik schreef online zette net voor ons trouwen. Ongeveer 7 maanden geleden dus. Ik hoor jullie al maanden denken: waar blijft haar schrijven toch? Ik weet het, ondanks druk bezig zijn, kreeg ik het toch steeds elke maanden of twee voor elkaar om iets te schrijven. Een blog schrijven is een soort van uitlaatklep, even een reflectiemoment. Nou ja, even... Het kostte me meestal toch zeker wel een uurtje of twee om het rond te krijgen.

Zoals jullie weten zijn wij op 2 maart getrouwd hier in Nepal en ja, je raadt het al, toen ben ik in de mallemolen terecht gekomen. Denk je voor je trouwen dat je druk bent, daarna lijkt je het single leven toch een stuk rustiger. Geen spijt hoor, zeker niet. Maar het is een heel andere fase in je leven en blogs schrijven pastte nergens meer tussen m'n bezigheden. Overigens schrijf ik op gevoelsurgentie. Dus als ik het gevoel heb dat ik wat wil delen, of als ik voel dat jullie heel hard een update nodig hebben, dan komt er hoe dan ook een blog. De tijd hebben we hier. Wat urgent is, gaat voor.

Veel andere dingen zijn dus in het laatste half jaar urgenter gebleken dan schrijven. Ik maakte ook niet veel nieuwe dingen mee. Ik deed ongeveer dezelfde dingen die ik eerder al geschreven had. Getrouwd zijn en uitvinden hoe harmonieus en in liefde samen te leven had ook hoge prioriteit, dat gaat niet vanzelf. Zoals jullie eerder hebben gelezen vond de psycholoog mij emotioneel niet genoeg volwassen en wanneer je een nieuwe situatie binnengaat, moet je weer opnieuw leren daarmee te leren omgaan. Dit is geen stof voor op deze blog, meer lezen doe je op mijn blog Coole meiden.

Waar ik vooral mijn tijd mee vul, is gewoon de simpele dingen. Omdat we nog niet bij zijn ouders wonen, maar alleen met z'n tweeën, gaat veel urgentie naar koken (minimaal twee keer per dag) en het huis leefbaar houden. Natuurlijk helpt David ook mee, maar het grootste deel komt voor mijn rekening. Na ons trouwen had hij zijn tentamens en ik was druk met het voorbereiden van onze reis naar en onze bruiloft in NL. Naast natuurlijk ons werk voor de kerk zoals het bezoeken van kerkleden voor gebed en bijbelstudie. Voordat we naar NL vertrokken heb ik minimaal een maand ongelofelijk hard gewerkt om mijn opdrachten voor mijn studie af te krijgen en mijn tentamens te leren. Na die tentamens vertrokken we meteen naar NL.

Dat was een grote zegen om er samen op uit te gaan (ook al zijn we tussendoor nog een keer een weekje naar Ilam geweest) en te ontspannen. We hadden onze vluchten zo geboekt dat we in Istanbul voldoende tijd hadden om een gratis stadstoer mee te doen en daarna een nachtje in een hotel te slapen. Een goede start van een mooie maand reizen. Na aankomst in NL meteen gedoken in de laatste voorbereidingen voor de bruiloft een paar dagen later. De bruiloft was een geweldig mooie dag met veel mooie en lieve mensen. Iedereen nogmaals bedankt voor jullie komst. Daarna veel ontspanning met een etentje met vrienden hier, een etentje met vriendinnen daar, een reisje naar Parijs en naar een vriendin in het Zwarte Woud, leerzame bijbelstudies, gezelligheid en dansen op het kamp van de internationale kerk, logeren en op bezoek bij opa's en oma's, ooms en tantes en nicht, een dagje met opa's autootje naar het strand en de Mekkerstee in Ouddorp, logeren in m'n studentenhuis in Utrecht, een dagje fotoshoot en zwemplezier met het gezin, een weekendje logeren in Friesland, op bezoek bij mijn zusje, etc. Op de laatste dag stroopwafels en pepermunt inkopen en dan inpakken en gaan. De informatieborden toonden dat de gate ging sluiten, maar bij aankomst bleek ons rennen niet nodig, want het boarden was nog maar net begonnen. We kijken terug op een mooie huwelijksreis ervaring. Na een maand omzwerven in Noord-West Europa was vooral David echt moe in zijn hoofd van alle ervaringen. We hebben letterlijk geen dag stilgezeten en soms moesten we er gewoon even bij gaan zitten. We hebben onze tijd zeker weten helemaal uitgebuit.

Terug in Nepal begon al gauw mijn studie weer. David is bezig met zijn thesis en ook ik ben daar hard mee bezig, naast andere vakken. David zijn nicht, die als een zus voor ons is, is afgelopen zondag verloofd en woensdag getrouwd en daar kwamen ook heel wat voorbereidingen bij kijken. Uiteraard het kopen van een nieuwe outfit voor onszelf, maar als familie ben je verantwoordelijk voor het regelen van de bruiloft. Veel regelde zij zelf, maar ik heb geprobeerd zoveel mogelijk te helpen door dingen te kopen zoals een taart voor de verloving en corsageroosjes en kaarsen voor de bruiloft. Al voor onze eigen bruiloft kocht zij met mij stofje voor een jurk die ik voor haar zou naaien. Nu eindelijk had ik wat mogelijkheid om hier urgentie aan te geven. Omdat ze de jurk op de zaterdag na de bruiloft in de kerk wil dragen, was het tot en met gisteren een hoge prioriteit om hem af te krijgen.

Nu neem ik even rust van alles en schrijf ik de blog waaraan ik een paar weken geleden al begon, maar waarvoor ik slechts de titel noteerde. Om de titel vraag tot slot nog te beantwoorden: verhalen blijven ontstaan ook nadat we getrouwd zijn en wanneer ik de urgentie voel om te schrijven, zal ik jullie verrassen met een blog post. Wanneer we over een jaar bij leven en welzijn naar Ilam verhuisd zijn zullen zeker nieuwe verhalen ontstaan over onze inspanningen om een school en kerk te starten. Maar in de tussentijd geen zorgen, ik zal blijven schrijven. Nu al het bruiloftsfeest- en huwelijksreisstof wat gedaald is, kan het schrijfgevoel wat vaker opkomen.