Aan mijn vrienden
7 december 2018 - Kathmandu, Nepal
Hoi vriend(in),
Al lange tijd hebben we elkaar niet gesproken. Toen je zei dat we elkaar in het leven nog zeker wel vaker zouden ontmoeten, stelde ik mij een hechte vriendschap voor. Ik had niet gedacht dat we elkaar jaren niet zouden spreken. Toch vertrouw ik erop dat we ergens nog vrienden zijn. Daarom schrijf ik je deze brief.
Ik weet dat je het druk kreeg met andere mensen en andere dingen. Wellicht een liefdesrelatie. Daar kan ik inkomen. Zelf had ik altijd de goede gedachte dat je je vrienden bij moet houden, ook als je druk bent met de liefde van je leven. Dat had ik makkelijk gedacht in een lange-afstandsrelatie en later in Nepal waar samen-zijn voor je trouwen zeldzaam is. Het is inmiddels negen maanden na onze trouwdag en ik begin nu net pas goed uit de newly-wed-schulp te kruipen. Dat wil zeggen, tot nu toe was ik vooral druk bezig met wennen aan huishoudtaken, werk in de kerk, onze bruiloft in Nederland en studeren.
Tenminste, dat zijn mijn op waarheid gebaseerde excuses. Om het eerlijker te zeggen: ik was erg onzelfstandig. Getrouwd zijn betekent niet: alles samen doen. Het is goed om dingen samen te doen. Zeker. En je leven aan de ander geven betekent zelfopoffering. Uiteraard. Maar dat verwarde ik (en ik heb het gevoel dat ik niet de enige ben) met jezelf vergeten en onderwaarderen. Misschien doen we het onbewust. In de getrouwde maanden ben ik langzaam tot deze ontdekking gekomen. God houd van mij zoals ik ben. Waarom houd ik niet van mijzelf zoals ik ben?
Natuurlijk voelde ik me zelfbewust en dacht ik te weten waar ik voor sta en wat ik wil. Maar achteraf gezien had ik geen idee. Door adviezen van experts via de mail, andere video's en voorbeelden heb ik geleerd dat liefhebben begint bij jezelf. (Hmm inderdaad... Verbeter de wereld, begin bij jezelf, toch? ;)) En ik ben er nog niet. Het begint pas. Ik doe nu dingen voor mijzelf. Verwen mezelf af en toe. Lees de Bijbel in de zon. Oefen een lied tijdens het koken. Ik wordt weer enthousiast om vrienden en vriendinnen te ontmoeten en lekker veel te bellen en chatten. Ik heb zin om mijn talenten te gebruiken. En het mooie is dat mijn wederhelft helemaal ondersteboven is van mij. Ik hoef er niets voor te doen om zijn liefde te winnen. Hij loopt nu mij achterna. En hij kan er de vinger niet opleggen wat de verandering ten goede is. :) Deze blog post is ook een resultaat van de verandering. Gewoon even een stukje reflectief schrijven.
Nou ja... gewoon... nee. Met een goede reden. Ik herinnerde me jou. Zo lang geleden dat ik je sprak. Het waren ongelooflijk mooie tijden samen. Nu spreken we elkaar niet meer. Maar ik ga je opzoeken. We zijn wellicht ver uit de buurt. Maar ik stuur je een bericht. En deze brief geef ik je erbij. Met mij gaat het goed. Echt goed. Ik hoop dat het met jou ook goed gaat. En dat je vreugde hebt in wie je bent, dat je jezelf ontplooit en je visie uitleeft, je roeping volgt. Ik hoop iets van je te horen hoe God jou gezegend heeft.
Groet van je vriendin,
Arilinde
mooi om te lezen. (zus)