Visie en missie (Klaar voor vertrek (2) + vervolg)

De tijd vliegt door en ik laat jullie maar zo in het vage niets… Hoog tijd dus om een blog te schrijven ergens vanuit de Nepalese laagte dat Kathmandu Valley heet en dat voor jullie doen toch erg hoog gelegen is. Klinkt allemaal heel speciaal en ja, deze tijden zijn zeker heel speciaal. Ik heb er eerder niet al te veel over losgelaten, maar behalve studeren en vrijwilligerswerk doe ik hier ook andere missies. Maar laat ik bij het begin beginnen. Daarvoor moeten we terug naar een half jaar geleden, naar een blog post met de titel ‘Klaar voor vertrek (1)’, waar ik het halve verhaal van Gods leiding in mijn leven uit de doeken heb gedaan. Ik noteerde ‘Wordt vervolgd’ en het schrijven van de tweede helft staat nog steeds op mijn lijstje. Intussen gaat God door met het leiden van mijn leven en nu kan ik er niet meer om heen om de ‘Klaar voor vertrek (2)’ hier eerst te ontvouwen, anders zou het vervolg wat wazig over komen.

Aan het einde van ‘Klaar voor vertrek (1)’ schreef ik: “als God roept dan gaat Hij ook zorgen dat je er klaar voor bent. En daar neemt Hij soms meer tijd voor dan je zelf denkt nodig te hebben.” En zo dacht ik in augustus 2015 binnen een jaar naar Nepal te vertrekken en maakte God daar twee jaar van.

September 2015 – De zendingscommissie van onze gemeente hoort van mijn plannen en neemt contact met mij op. De gemeente wil mij uitzenden en steunen.

November 2015 – Tijdens het zendingsweekend in de gemeente mag ik mijn verhaal vertellen in de dienst. Daarna begin ik met het zoek van mensen voor mijn thuisfrontcommissie (TFC).

December 2015 – TFC-lid 1: vertrouwenspersoon die mij tot grote steun is geweest in de maanden van zoeken.

Februari 2016 – TFC-lid 2 en 3; ik zou de moed haast op hebben gegeven.

Maart 2016 – Voorbereidingsreis. 5,5 week in Nepal om dingen te regelen en uit te zoeken voordat ik er daadwerkelijk heen verhuis. Mijn Nepalese vriend en ik verbreken onze relatie omdat het niet werkt tussen ons. Hier liep ik al een paar maanden tegenaan. Nu kan ik mij weer focussen op mijn vertrek naar Nepal en alles wat ik daarvoor moet regelen.

Mei 2016 – Gesprek bij de GZB. Als de kerk mij wil uitzenden is daar een zendingsorganisatie bij nodig die op zijn minst de geldstroom regelt. Omdat het erg kort voor vertrek is (mijn master begint in augustus) wil de GZB wel aan de zijlijn steunen, een soort korte-termijnuitzending. TFC-lid 3 vertrekt, die zag het toch niet zitten in combinatie met werk.

Juni 2016 – TFC-lid 4 en 5. Het ging erg moeizaam, maar ik heb toch in beginsel een commissie kunnen samenstellen. Ik ben voor cursussen (Hindoeïsme en Boedhisme) op Cornerstone, school for international studies als ik hoor dat de GZB mij niet gaat steunen als ik nu ga, omdat medewerkers van TEACH Nepal gearresteerd zijn. De GZB wil mij wel graag uitzenden, maar dat zal dan in januari 2017 zijn, na training. Omdat ik geen andere mogelijkheid heb, ga ik hierin mee.

Augustus 2016 – Dankzij de annuleringsverzekering kan ik een ander ticket boeken en het reeds aangeschafte toeristenvisum gebruiken voor drie weken Nepal. Dit helpt mij om weer te weten waar ik naar toe ga, waar mijn roeping ligt en wie daar mijn vrienden zijn.

September 2016 – Ik start met de GZB opleiding. De uitslag van de medische keuring die ik in juli onderging, is positief. Nu wacht nog het ondergaan van een uitgebreide psychologische test om te beoordelen of ik geschikt ben om te worden uitgezonden. We richten de TFC officieel op. Helaas stapt al snel TFC-lid 2 op. De uitslag van de psychologische test is negatief. Ik blijk niet te voldoen aan het profiel voor missionair werker. Emotioneel blijk ik niet stabiel; ik kan mijn emoties slecht reguleren. Dit klinkt erg negatief, maar deze uitslag heeft wel mijn ogen geopend voor iets dat ik niet zag bij mijzelf, maar wel aanwezig was: het uitbannen van negatieve emoties. Qua emoties was ik een redelijk vlakke persoonlijkheid. Het kostte mij enkele maanden en veel pijn en tranen om negatieve emoties toe te laten en de muurtjes om mijn hart af te breken. En om te leren een negatieve uitslag te accepteren en niet meteen alternatieve plannen te maken om toch mijn plannen na te streven.

Oktober 2016 – De GZB besluit mij nu niet uit te zenden, ik stop met de opleiding en doe alleen nog de algemene delen mee, zoals veiligheidstraining en EHBO. God leidde het zo dat ik goede training ontving voordat ik op weg ging. Ik kom erachter wat eigenlijk vanaf het begin mijn droom en visie is geweest: levenslang wonen en werken in Nepal en daarbij voorzien in eigen levensonderhoud. Ik weet nu dat dit niet mogelijk is via een organisatie zoals de GZB. Ik besluit eerst te gaan werken en in juli 2017, voordat in augustus mijn studie begint, te vertrekken naar Nepal.

November 2016 – Na veel zoeken vind ik werk op De Vogelhorst, eerst als vervangend onderwijsassistent, daarna vanaf januari 2017 als RT-er. De psycholoog van de test adviseerde mij om eerst werkervaring op te doen, dus dat komt goed. Op De Vogelhorst is het enorm genieten met de collega’s en ik neem er zelfs wat extra taken bij. De eerste maand was zeer uitputtend, assisteren in de moeilijkste klas van de school en soms zelfs de leerkracht vervangen met de stagiair als assistent. Ik kwam er wel achter dat leerkracht zijn niet voor mij is weggelegd. Individueel coachen en het organisatorische aspect van een school ligt meer in mijn aard. Het werken op De Vogelhorst gaf mij een goede inkijk in het school- en onderwijsgebeuren.

Vanaf maart verkocht ik de laatste dingen die ik nog had en niet mee zou nemen naar Nepal. Andere dingen gaf ik weg. Tenslotte verkocht ik ook mijn naaimachine via Marktplaats. Ik had geen plaats om die mee te nemen en ik verwachtte tijdens de studietijd geen tijd te hebben om te naaien. (Dat blijkt achteraf anders te zijn, maar het is alleen maar handig om hier een simpeler machine te hebben.) Het kostte me wel meer dan een jaar wikken en wegen of ik de naaimachine nu wel of niet mee zou nemen, meteen of later. Maar alles opgeven (Lukas 18:22) betekent toch echt alles opgeven en ik wilde niets achterlaten waar mijn hart vanuit Nepal nog naar uit zou gaan.

Om het lange verhaal kort te maken, in juli 2017 vertrok ik naar Nepal met niet meer dan een koffer vol (Ik had meer dan een jaar daarvoor al een tas kleding achtergelaten in Nepal.) en de visie om iets te doen voor onderwijsverbetering. Ik had geen idee hoe en wat, maar ik wist dat God de weg zou wijzen. Eerst maar eens de tweejarige master doen en dan zien we wel weer, was mijn gedachte. Ik had nooit gedacht dat God al zo snel meer details van de weg na de studie zou laten zien.

Na bijna 1,5 jaar relatie met David uit Nepal, kregen we in september eindelijk de gelegenheid zijn familie te bezoeken. (Zie de blog ‘Fotoverslag Ilam trip’.) We besloten van deze reis een gebedsreis te maken, met name om God te bidden om zijn plan voor ons met betrekking tot verloving en huwelijk bekend te maken. Dat God ons bij elkaar bracht dat wisten we, maar wat de goede tijd zou zijn voor vervolgstappen dat was de vraag. Wat het antwoord daarop was, weten jullie al, want over een maandje zullen we al bij onze trouwdatum aangeland zijn. Ik wil hier echter iets anders uit de doeken doen. God geeft altijd overvloedig, meer dan we vragen en zelfs voordat we vragen. En zo gaf God meer antwoorden dan we verwachtten tijdens onze gebedsreis.

Al voordat we op weg gingen, werd ons duidelijk dat onze roeping in Ilam ligt. Zoals dat hier gewoon is, is het onze verantwoordelijkheid om voor David zijn ouders te zorgen in de toekomst (David is de enige zoon) en zij zullen logischerwijs niet naar Kathmandu willen verhuizen. Daarnaast is een school starten beter te doen en meer nodig in Ilam dan in Kathmandu. Zelf een school starten is de beste optie om onderwijs te verbeteren. Door zelf een voorbeeldschool te zijn en vervolgens ook leraren van andere scholen te verwelkomen voor om training te ontvangen.

Tijdens onze reis en gebeden groeiden onze ideeën voor de toekomst na onze studies. We stelden onze visie vast: onderwijs en werk voor iedereen in Nepal. Zodat niemand daarvoor naar het buitenland hoeft en vervolgens niet meer terugkomt. Deze visie reikt veel verder dan onze levenslengte, maar wij dragen ons steentje bij. Naast het oprichten en leiden van een school, weten we ons ook geroepen om een christelijke gemeente op te richten en te leiden, beginnend met onze eigen familie en dorpsgenoten. (David zijn familie is geen christen en hij is tot nu toe de enige christen in zijn dorp.)

Ook na de reis blijven de ideeën (missies) komen. Door allerlei businesses op te starten, zoals een geitenboerderij, restaurant, enz, enz. kunnen we mensen van werk voorzien. We willen van tijd tot tijd openluchtsamenkomsten organiseren waar we het evangelie verkondigen. En na een aantal jaar kunnen we wellicht onze eigen bijbeltraining starten waar we mensen bekwamen voor het leiden in de gemeente.

Conclusie van het verhaal is dat God onverwacht snel visie en missie en concrete ideeën voor de toekomst na de studie heeft gegeven. En het mooiste is nog dat de visie die ik had om iets voor onderwijsverbetering te doend een gedeelde visie is geworden en God David en mij samen visie en missie heeft gegeven. Ook nu al werken we sinds een paar weken samen door samen op huisbezoek te gaan bij gemeenteleden om gebed en bijbelstudie met hen te doen. Bid dat we hierin een goede weg vinden nu mijn lessen weer gaan starten en de lestijden conflicteren met de tijden waarop we mensen bezoeken.

Lang genoeg weer voor nu. Even afwachten wanneer de stroom weer terug is, dan kan dit verhaal het internet op. De groeten van een bezig bijtje dat druk is met het naaien van haar trouwjurk (bijna klaar) en andere regeldingen voor de grote dag. Dank God dat hij ons binnen twee dagen zoeken het appartementje liet vinden dat hij voor ons in gedachten had en dat hij ons alles (ook tijd om de dingen te regelen) geeft op de juiste tijd.