Winterblog

Het is de dag van de verkiezingen en ik zit bij vriendinnen thuis op de bank (lees: op een bed). Vandaag geen verkeer, behalve een aantal fietsers en een heleboel wandelaars op weg naar of terug het stemlokaal. Ik ben zojuist met een huisgenootje naar het huis van vriendinnen gelopen en nu maak ik het mij gemakkelijk met dekens en kussens in mijn rug, een dekentje over mijn voeten en mijn laptop op mijn schoot op een boek en twee kussens hoog. Muziek aan en even lekker schrijven.

Stiekem heb ik een maand overgeslagen met posten op mijn reisblog. Behalve dan een video waarin ik mijn handwaskunsten laat zien. Ik leef hier in Nepal heerlijk met wat het leven brengt zonder al te veel te plannen en eisen te stellen. Dus zolang ik in de afgelopen maanden lekker druk was met vanalles en nog wat en geen urgentie voelde om te schrijven, bleef een blog uit. Helaas voor jullie. Toch probeer ik wel de regel aan te houden om elke maand te schrijven, maar die regel is dus zeer flexibel. Of ik ben in de regel erg flexibel.

Hoe dan ook, laat me wat uit de doeken doen over de afgelopen maanden. De standaard: aardig bezig met studie, meetingen in TEACH, werk in school en naar de Nepalese en internationale kerk gaan en de huisbijbelkring. Meer specifiek: na terugkomst van drie weken Ilam (Zie het fotoverslag) ben ik begonnen met werken (vrijwillig) in Edify International School. Mijn klasgenoot is de directeur van deze school en vroeg mij in zijn school te komen werken. Voor hem een goede hulp, omdat er op het moment geen adjunct-directeur in functie is, en voor mij een goede kans om ervaring op te doen met leiderschap en management en het Nepalese onderwijs te leren kennen.

Dit werk bracht wel wat stress met zich mee. Ik was vergeten dat ik eerder, voordat ik naar Nepal verhuisde, al had besloten niet meer dan drie dagen vrijwilligerswerk te doen naast het werk voor TEACH. Ik wilde in het begin eerst de school leren kennen en dan zien wat mijn taak zou kunnen zijn. Maar mijn klasgenoot de directeur had urgent iemand nodig voor grade 5 (NL: groep 7) en zo stond ik elke dag het eerste uur voor de klas. Maar dit was zeker niet wat ik wilde. Het hele eind fietsen elke dag (half uur en veel omhoog) deed me ook geen goed in de vervuilde stad. Met als gevolg dat ik na een halve week ziek en zwak twee dagen thuis moest blijven en mijn inzet moest herzien.

Nu geef ik alleen mijn maandag en vrijdag aan school en heb ik een duidelijke focus gekozen voor mijn werk daar: ervaring opdoen met leiderschap en management (mijn studie). Inmiddels is dat in de praktijk: leraren trainen en coachen en assisteren in onderzoek voor en ontwikkeling van de school. Enkele weken terug heb ik mijzelf een scooter aangeschaft, dus de afstand is nu prima te doen. Vrienden (allemaal aardig uit mijn buurt) bezoeken is daardoor ook veel makkelijker en ik hoef niet altijd fysiek sterk te zijn om ergens heen te gaan. Met de scooter ben ik een paar dagen na aankoop meteen naar de naaimachinewinkel gegaan om de naaimachine te kopen die ik eerder al had gezien. Nu kan ik echt beginnen met het naaien van mijn trouwjurk.

Want op vrijdag 27 oktober hebben David en ik ons verloofd. Dat gebeurt hier onder de christenen in de kerk, in aanwezigheid van familie en eventueel vrienden. In ons geval was er een conferentie van alle pastors van onze denominatie uit Nepal waaraan vooraf onze verloving gedaan werd. Omdat alle ladies zich in sari’s staken, waren die helaas wat laat. Verschillende pastors kregen de gelegenheid om te bidden, onze pastor preekte wat en er werd voor ons gebeden. Na het uitblazen van de kaarsjes op de taart sneden we die samen aan en voerden we elkaar een hapje. Daarna gaven we elkaar de cadeaus die we hadden meegebracht. Na nog een gebed voor ons kon iedereen ons feliciteren en met ons op de foto. Mijn Nepalese ouders en zussen waren ook gekomen en mijn Nepalese ‘grote’ broer was er ook om deze gebeurtenis met ons mee te maken.

Na het programma was er een maaltijd in het restaurant van het conferentiegebouw. ’s Middags shopte ik met mijn huisgenootje een mooi windjack voor David als aanvulling op het cadeau dat ik al had gegeven. Ik werd namelijk door hem verrast met een groot pak dat ik niet had verwacht, omdat we stiekem samen de cadeaus hadden gekocht. Voor ons allebei een horloge en voor mij een zilveren ring. Zoals hier de gewoonte is, worden de cadeaus pas later thuis uitgepakt. En zo bleek dat grote pak een nieuwe sari te bevatten. Bijna dezelfde als wat ik die dag droeg, alleen dan met roze in plaats van rood.

Nu begin ik het koud te krijgen en ligt iedereen hier verstopt onder een deken. Degenen die echt moe zijn, slapen al. Zo’n vrije dag moet je uiteraard benutten om uit te rusten. Ikzelf ben niet moe, ondanks mijn dromen de afgelopen nachten sliep ik toch prima. Wel fijn als zo’n grote kakkerlak lekker op de muur blijft zitten in plaats van ‘TOK’ op je kussen te vallen. Gelukkig was ik net terug van het toilet en zat ik rechtop wat heet water te drinken. (Heet water is echt de slaap- en winterdrank hier.) Ik heb dat insect gauw van mijn bed af gemanouvreerd en ja… met m’n slipper doodgetrapt (‘KRAK KRAK’). Die nachtsoldaten (daar zie ik ze voor aan) vermenigvuldigen zich razendsnel.

Brrr… Buiten is het trouwens heel wat aangenamer. In de zon kun je het nog goed heet krijgen. Dat is het voordeel van de winter hier. De was droogt ook heel prima overdag. Zo maar eens gaan kijken of de mijne droog is. En wie weet kan ik nog wat aan mijn opdrachten doen voor mijn studie. Het semester loopt ten einde en ik moet nog heel wat doen. Gelukkig ben ik bijna alle lessen aanwezig geweest, dat scheelt je de helft werk in het geval van mijn opleiding. We gaan zien wat vandaag nog brengt. Onze trouwkaart is ook in de maak en ik moet de Nepalese tekst erin zetten en aan de lay-out werken. Als David zin heeft, gaan we daar vandaag nog even voor zitten. O ja.. de bruiloft zal in maart 2018 zijn.